Λαπαροσκοπική αποκατάσταση κήλης λευκής γραμμής, spigeli, και μετεγχειρητικής μετά από άλλες επεμβάσεις

Η κήλη της λευκής γραμμής είναι συνήθης ασθένεια και οφείλεται σε μία αδυναμία στο συνδετικό ιστό στο σημείο της κήλης. Μπορεί να εμφανιστεί από το τέλος του στέρνου (ξιφοειδής απόφυση), στο επιγάστριο, μέχρι την περιοχή του ομφαλού (ομφαλοκήλη). Στην λευκή γραμμή ασκείται η μεγαλύτερη πίεση στην κοιλιά.

Παράγοντες που συνεισφέρουν στη δημιουργία κήλης, είναι το κάπνισμα (λόγω των αλλοιώσεων στο συνδετικό ιστό και στο κολλαγόνο), ο χρόνιος βήχας, ο χρόνιος ασκίτης στην κοιλιακή χώρα λόγω σοβαρής παθολογίας, η εγκυμοσύνη, επίσης υπάρχουν επίσης και γενετικοί παράγοντες, ενώ συχνά όμως δεν εντοπίζεται κάποια αιτία.

Η κήλη παρουσιάζεται με ένα εξόγκωμα, το οποίο όμως μπορεί να είναι ασυμπτωματικό, ειδικότερα αν περιέχει ενδοκοιλιακό λιπώδη ιστό. Συχνά συνυπάρχει πόνος, ο οποίος εμφανίζεται κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης, καθότι τότε πιέζεται το περιεχόμενο της κήλης, από την κοιλιακή χώρα, προς τα έξω, δηλαδή προς την κήλη. Ο ασθενής μαθαίνει να πιέζει το εξόγκωμα προς τα μέσα, όμως αυτό το τέχνασμα έχει μόνο παροδικά αποτελέσματα. Σε περίπτωση που η κήλη περιέχει έντερο, τότε αυξάνει η επικινδυνότητα της πάθησης, καθότι πιθανή σύσφιξη και γάγγραινα του εντέρου, ή και ειλεός, μπορεί να απειλήσει τη ζωή του ασθενούς αν δεν εγχειριστεί επειγόντως.  Οι μικρότερες κήλες έχουν αυξημένη τάση για σύσφιξη, λόγω του περιορισμένου ανοίγματος.

Η κήλη Spigeli (Σπιγγέλειος) είναι μία ιδιαίτερη κήλη λόγω της ανατομικής της τοποθεσίας. Πήρε την επωνυμία της από τον χειρουργό Adriaan van den Spiegel, το 1627 και εντοπίζεται στο πλάγιο πρόσθιο κοιλιακό τοίχωμα, είτε αριστερά είτε δεξιά. Εμφανίζεται πολύ πιο σπάνια από τη βουβωνοκήλη, με την οποία συγχέεται συχνά. Είναι όμως εντελώς διαφορετική πάθηση από τη βουβωνοκήλη, καθώς βρίσκεται πιο ψηλά και δεν κατέρχεται ποτέ προς τη βουβωνική χώρα. Δεν προβάλλει στην υποδόρια περιοχή σαν πρήξιμο, αλλά προκαλεί διόγκωση ανάμεσα στους μύες της κοιλιακής χώρας. Η συχνότητα περίσφιξης είναι αυξημένη σε σχέση με άλλες κήλες, και ακολούθως απαιτείται χειρουργική αποκατάσταση επειγόντως, ανεξαρτήτως συμπτωμάτων, λόγω κινδύνου ειλεού.

Η μετεγχειρητική κήλη είναι μία πιο ιδιαίτερη πάθηση καθότι δημιουργείται σε σημεία τομής παλαιότερης επέμβασης. Μπορεί να εκδηλωθεί ως μια μαλακή διόγκωση κάτω από το δέρμα σε όρθια θέση, ή στο βήχα, ή στην άρση βάρους. Εμφανίζεται έπειτα από τομή ανοιχτής σκωληκοειδεκτομής, ομφαλοκήλης, ανοιχτής χολοκυστεκτομής, και άλλες ανοιχτές επεμβάσεις, όπως επίσης μπορεί και να εμφανιστεί έπειτα από λαπαροσκοπικές επεμβάσεις, στο σημείο όπου εισέρχεται το τροκάρ. Μέσω της κήλης μπορεί να εξέλθει κάποιο ενδοκοιλιακό όργανο και να δημιουργήσει έντονο πόνο ή και περίσφιξη, εάν πρόκειται για έντερο. Όσο μεγαλύτερη η κήλη, τόσο πιο δύσκολα θεραπεύεται ενώ γίνεται επίσης πιο εμφανής και δύσκολα ανατάσσεται.  

Ως προς τη διερεύνηση και τη διάγνωση της κήλης, εκτός από την κλινική εξέταση του χειρουργού σε κάθε κήλη, είναι συχνά απαραίτητη η προεγχειρητικά ανατομική χαρτογράφηση. Αυτή πραγματοποιείται είτε με αξονική τομογραφία, είτε με υπέρηχο.

Η χειρουργική αποκατάσταση απαιτεί ολική νάρκωση και γίνεται είτε ανοιχτά, όταν πρόκειται για μικρές κήλες κάτω των περίπου 2 εκατοστών, είτε λαπαροσκοπικά για μεγαλύτερες κήλες, και πάντα με αυτή την τεχνική, όταν έχει διαγνωστεί κήλη Spigeli. Στην τελευταία περίπτωση, χρησιμοποιείται η τεχνική της οπισθοπεριτοναϊκής τοποθέτησης πλέγματος (e–TEP), που δεν επιτρέπει το πλέγμα να έρθει σε επαφή με τα έντερα, κάτι που καθιστά αδύνατη τη δημιουργία συμφύσεων μετεγχειρητικά.

Η επέμβαση διαρκεί από 20 ως 60 λεπτά, και είναι σημαντικό ο χειρουργός να σέβεται τους ιστούς κατά την επεξεργασία τους και να αποκατασταθεί το κοιλιακό τοίχωμα με επιμέλεια. Ο χειρουργός ακολουθεί τα διεθνή guidelines, τα οποία περιγράφουν τη χειρουργική  αντιμετώπιση κάθε κήλης.

Μετεγχειρητικά, ο ασθενής παίρνει εξιτήριο αυθημερόν, ή σε ένα με δύο 24ωρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν απαιτούνται παρά μόνο ήπια αναλγητικά για μόνο λίγες μέρες. Είναι σημαντικό να περιοριστεί η έντονη σωματική δραστηριότητα τις πρώτες περίπου 2 εβδομάδες. Η σωστή προεγχειρητική διερεύνηση, η επιμελής χειρουργική αποκατάσταση της κήλης, και η λεπτομερής ενημέρωση του ασθενούς, εγγυώνται άριστα αποτελέσματα.